เรื่อง: แตงโม สกลนคร ทำไมคนที่ตายไปถึงชอบบอกว่า “เดินทางไกล” การจากลาที่ไร้จุดหมาย หรือการเดินทางของจิตวิญญาณ? ความตายเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ที่ลึกลับและท้าทายความเข้าใจของมนุษย์มาตั้งแต่โบราณกาล เมื่อมีใครจากไป เรามักได้ยินคำกล่าวที่ว่า " เขาเดินทางไกลแล้ว " วลีนี้ไม่ใช่เพียงคำเปรียบเปรยที่อ่อนโยนแทนคำว่า " ตาย " ที่ฟังดูรุนแรงและห่างเหิน แต่ยังแฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้งที่สะท้อนถึงความเชื่อ ปรัชญา และความรู้สึกของมนุษย์ที่มีต่อการจากลาครั้งสุดท้ายนี้ แล้วเหตุใดมนุษย์จึงเลือกใช้คำว่า " เดินทางไกล " เพื่อสื่อถึงความตาย? การสำรวจความหมายเบื้องหลังวลีนี้จะพาเราไปทำความเข้าใจถึงมุมมองที่หลากหลาย ทั้งทางโลกและทางธรรม ที่อธิบายปรากฏการณ์อันเป็นนิรันดร์นี้ การจากลาที่ไร้จุดหมายของร่างกาย ในทางโลก คำว่า " เดินทางไกล " สามารถตีความได้ในแง่ของการจากลาที่ไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้อีกแล้ว เมื่อร่างไร้วิญญาณถูกฝังหรือเผา ผู้นั้นก็หายไปจากสายตา ไม่สามารถพูดคุย สัมผัส หรือรับรู้การมีอยู่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป การจากไปนี้จึงเปรียบได้กับการเดินทางที่ไกลแสนไกล จนไม่...

ในโลกที่เต็มไปด้วยข้อมูลและการเรียนรู้ที่เข้าถึงได้ง่ายเพียงปลายนิ้วสัมผัส หลายคนอาจเชื่อว่าทุกสิ่งสามารถถ่ายทอดและเรียนรู้ได้ผ่านการสอน ไม่ว่าจะเป็นทักษะ ความรู้ หรือแม้แต่ประสบการณ์ แต่เมื่อพิจารณาอย่างลึกซึ้ง เราจะพบว่ามี "ความรู้" บางประเภทที่ไม่อาจถูกถ่ายทอดได้อย่างสมบูรณ์ผ่านการสอนเพียงอย่างเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงการพัฒนาศักยภาพของ ผู้นำ และการเติบโตเป็น คนเก่ง อย่างแท้จริง  บทความนี้จะสำรวจความรู้เหล่านั้น โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของการเรียนรู้ด้วยตนเองและการสั่งสมประสบการณ์ตรง ประสบการณ์ตรง: บทเรียนล้ำค่าที่ห้องเรียนให้ไม่ได้ หนึ่งใน " ความรู้ที่สอนกันไม่ได้ " ที่ชัดเจนที่สุดคือ ประสบการณ์ตรง แม้ว่าเราจะสามารถฟังเรื่องราวจากผู้มีประสบการณ์ อ่านกรณีศึกษา หรือดูวิดีโอจำลองสถานการณ์ได้ แต่การได้เผชิญกับสถานการณ์นั้นด้วยตนเอง จะมอบบทเรียนที่ลึกซึ้งและแตกต่างออกไป รสชาติ กลิ่น และสัมผัส : ลองจินตนาการถึงการพยายามอธิบายรสชาติของทุเรียนให้คนที่ไม่เคยกินฟัง ไม่ว่าเราจะบรรยายถึงความหวาน ความมัน หรือกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์อย่างไร พวกเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้อย่างแท้...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมอยากจะมาแชร์เรื่องราวเบื้องหลังอีกมุมหนึ่งของการมีน้อง ๆ นักศึกษาฝึกงานในหน่วยงานของเราครับ หลายคนอาจจะเคยคิดเหมือนผมเมื่อก่อนนะครับว่า โอ้โห มีเด็กฝึกงานมา น่าจะสบายเลย ช่วยงานได้ตั้งเยอะแยะ แต่พอได้มาทำหน้าที่ " พี่เลี้ยง " หรือผู้ดูแลน้อง ๆ จริง ๆ เนี่ย ถึงได้รู้เลยครับว่ามันไม่ได้มีแค่มุมนั้นมุมเดียว ใช่ครับ ในแง่ของการช่วยงาน พอเรามอบหมายงานที่เหมาะสมให้น้อง ๆ แล้ว เขาก็สามารถเป็นกำลังเสริมที่ดีให้กับทีมได้จริง ๆ ครับ แต่นั่นมันคือปลายทาง หลังจากที่น้อง ๆ ได้รับมอบหมายงานไปแล้ว...  แต่ก่อนหน้านั้นล่ะครับ? พี่เลี้ยงอย่างเราต้องคิดหนักเหมือนกันนะครับ ว่าจะมอบหมายงานอะไรให้น้อง ๆ ที่จะสามารถฝึกฝนทักษะได้อย่างแท้จริง เหมาะสมกับความรู้ความสามารถที่เขามีอยู่ในปัจจุบัน อย่างภาพที่ผมแนบมาให้ดูนี่ครับ เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมที่ผมได้ทำกับน้องฝึกงาน คือการวัดแววทักษะหลายอย่างเลยครับ ทั้งการจับประเด็นสำคัญ การบริหารจัดการข้อมูล และความคิดสร้างสรรค์ในการนำเสนอ ผมให้น้องเขาลองถอดเทปการประชุม แล้วสรุปประเด็นสำคัญออกมาเล่าให้ผมฟัง จากนั้นก็ให้เขา...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร สวัสดีครับท่านผู้ฟังที่รักในห้วงเวลา... เคยไหมครับ ที่เรานั่งมองดาวบนท้องฟ้า แล้วจินตนาการถึงผู้คนที่เคยอยู่ตรงนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างไร เล่าขานเรื่องราวอะไรให้ลูกหลานฟัง? แล้วถ้ามองไปข้างหน้าอีกล่ะครับ... ในปี พ.ศ. 2600 อีกราวๆ เจ็ดสิบกว่าปีข้างหน้า ลูกหลานของเราในวัยหนุ่มสาว เขาจะมองย้อนกลับมาที่เราในวันนี้อย่างไรกันนะ? ผมนั่งคิดเล่นๆ ในปี พ.ศ. 2567 ที่ผมอายุ 32 เนี่ย อีกเจ็ดสิบกว่าปีข้างหน้า ผมก็คงเป็นคุณตาคุณปู่ วัยเดียวกับพ่อแม่ผมในตอนนี้... แล้วตำนานอะไรของเราในวันนี้ ที่จะไปเล่าให้ลูกหลานฟังในยุคนั้นได้บ้าง? พ่อแม่ผม ท่านมีเรื่องราวการต่อสู้ชีวิต มีหลักฐานความทรงจำ มีเรื่องเล่าที่อาจยกเป็นวีรกรรมได้เลยด้วยซ้ำ...  แต่มองกลับมาที่ยุคของเราสิครับ ส่วนใหญ่ที่เราคุยกัน อาจจะมีแต่เรื่องความยากลำบากกว่าจะได้อะไรมา หรือไม่ก็บ่นๆ ว่าทำอะไรก็ดูจะไม่สำเร็จ... นี่เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ เลยลองสำรวจรอบๆ ตัว สอบถามความคิดเห็นของคนใกล้ชิด แล้วขออนุญาต... บันทึก "ตำนาน" ฉบับปี พ.ศ. 2567 นี้ ส่งตรงถึงลูกหลานในยุค พ...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร ยังถามไถมิลืมเลือน ราตรีเหน็บหนาว เมฆาคลุ้งจรุงฟ้า สายลมพลิ้วแผ่ว จันทราฉายล้อมดวงใจ ยืนเดียวดาย ท่ามหยาดน้ำค้างพร่างพราย หวนคะนึงถึงวันวานอันเลือนราง ไม่อาจหวนคืน... สาโทกลั่นจากร้อยปี ณ เรือนนา ซ่อนกายาใต้ไอเย็นแห่งเหมันต์ แว่วเสียงแคน พัดผ่านทุ่งรวงทองพลัน ก้องกังวานถามถึงวิญญาณแห่งบรรพชน... เจ้ายอดวีรชน...ยังคงไถ่ถามอยู่ใช่ไหม? ไถ่ถามถึงความมืดมิดในจิตใจคนเมื่อครั้งก่อน ผู้ใดหนอที่อยู่ห่างไกลสุดขอบฟ้า ยังคงเฝ้าถามถึงเส้นขาวดำแห่งความดีและความชั่วในเรื่องราวเหล่านั้นอยู่บ้างไหม? ผู้คนพบพาน...แล้วก็จากลา เจ้ากับข้ายังคงเคียงข้าง ไม่เลือนหาย...จริงหรือที่เราจะลืมเลือนเรื่องราวเหล่านั้นได้สนิทใจ จากกันแสนไกล...เจ้าสุขสบายดีหรือไม่? บทกวีแห่งความทรงจำและการไถ่ถามถึงคุณธรรม ท่ามกลางความเงียบสงัดของรัตติกาล แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องลงมายังผืนดินที่เย็นเยียบ ไอหมอกบางเบาลอยละล่อง ราวกับวิญญาณที่กำลังเดินทาง บทกวีนำพาเราย้อนกลับไปยังห้วงแห่งความทรงจำ ที่ซึ่งเรื่องราวของอดีตยังคงก้องกังวานอยู่ในห้วงคำนึง บทความนี้จะพาผู้อ่านดำดิ่งสู่โลกแห่งความรู้สึก ผ่านถ้อยคำที่ร้อยเรียง...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร ทุกคนเคยเป็นไหม... ฟีลเหมือนสมองมันตื้อๆ บอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรเต็มไปหมด จนคิดอะไรไม่ออก สั่งงานอะไรไปก็เหมือนมันรวนๆ ไปหมดเลยอ่ะ... เหมือนคอมพิวเตอร์ที่เปิดโปรแกรมเยอะเกิน จนมันแฮงก์ไปชั่วขณะ... นั่นแหละค่ะ ที่บทความนี้เค้าเรียกว่าภาวะ "สมองล้น" แล้วไอ้อาการที่มันรวนๆ ไปหมดนั่นน่ะ เค้าเรียกว่า "Error Message" ฟังดูน่ากลัวใช่ไหมล่ะคะ? แต่จริงๆ แล้วมันใกล้ตัวกว่าที่เราคิดเยอะเลยนะ ในยุคที่ข้อมูลมันไหลมาแบบไม่หยุดหย่อนจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ข่าวสารบ้านเมือง หรือแม้แต่เรื่องดราม่าในโซเชียลมีเดีย... ทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาใส่สมองเราตลอดเวลา เหมือนเราพยายามจะเติมน้ำใส่แก้วที่ไม่เคยเต็ม แถมยังมีรูรั่วรอบด้านอีกต่างหาก แล้วคิดดูสิคะ ว่าสมองเรามันจะรับไหวได้ยังไง แล้วไอ้ "Error Message" ที่สมองมันส่งออกมาเนี่ย มันมาได้หลายรูปแบบเลยนะ บางทีก็เป็นแค่อาการวอกแวกง่ายๆ จับจดอะไรไม่ได้นาน บางทีก็ลืมว่าเมื่อกี้เพิ่งพูดอะไรไป หรือหนักหน่อยก็คือตัดสินใจอะไรผิดพลาดไปเลยก็มี หรือบางทีมันก็มาในรูปแบบของความรู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจ ทั้งๆ ...