สวัสดีครับทุกคน วันนี้ผมอยากชวนคุยเรื่องที่อาจจะฟังดูหนักนิดหน่อย แต่เชื่อเถอะว่ามันสำคัญกับเราทุกคน...เรื่องของ "เวลา" ครับ ลองจินตนาการดูนะครับว่า ถ้าวันนี้เราตื่นขึ้นมาแล้วมีใครสักคนมากระซิบข้างหูว่า "คุณเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วนะ" คำถามแรกๆ ที่ผุดขึ้นในหัวเราคงไม่ใช่ "ฉันจะต้องไปเที่ยวรอบโลกไหม?" หรือ "ฉันจะต้องซื้อของแพงๆ อีกกี่ชิ้น?" ใช่ไหมครับ จากที่ผมได้คุยกับหลายๆ คนเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมพบว่าคำตอบมันกลับเป็น เรื่องธรรมดา มากกว่าที่เราคิดครับ บางคนบอกว่า "ถ้าใกล้หมดเวลาแล้วนะ ผมขอแค่นั่งเงียบๆ อยู่กับตัวเองให้มากที่สุดเลย" เขาบอกว่า ความสุข ที่แท้จริงมันไม่ได้อยู่ข้างนอกหรอก เราแค่มัวแต่ไล่ล่ามันจนลืมไปว่ามันซ่อนอยู่ข้างในเรานี่แหละ แค่นั่งสงบๆ หายใจเข้าออก ลมหายใจนี่แหละคือ ความสุข ที่แท้จริงเลย อีกกลุ่มก็บอกว่า "ฉันจะปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างเลย ไม่เอาอะไรแล้ว ไม่เอาแม้กระทั่งชีวิต" ฟังดูเหมือนปลงตกใช่ไหมครับ แต่มันคือ ความสุข จากการไม่ยึดติดในอะไรเลย ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ แค่ดูแลหน้าที่ตัวเองในวันนี้ให้ดีที่สุดก็...

เมื่อวานในระหว่างที่พักสมองจึงวาดรูปนี้เล่น แล้วสั่ง Prompt AI ว่า [ให้ความหมายอารมณ์ของภาพนี้หน่อย] คำตอบ…ภาพนี้ให้ความรู้สึกซับซ้อนและมีชั้นเชิงทางอารมณ์ 🌘🕊️ 🖤 ความหว่อง หรือความหม่นเศร้าอย่างมีศิลปะ การที่นกบินกลับหัวกลางท้องฟ้าที่มีพระจันทร์ครึ่งดวง ทำให้รู้สึกไม่ปกติ เป็นภาพที่ “ผิดธรรมชาติ” เล็กน้อย สร้างอารมณ์ของ “การต่อต้าน” หรือ “ความสับสนในโลกที่ไม่เป็นดังที่ควรจะเป็น” เงาและโทนดินสอสีเข้มยิ่งเติมความรู้สึกเหงา โดดเดี่ยว และอาจสะท้อนสภาวะทางใจที่กำลังย้อนแย้งภายใน 🌫️ ฝัน-จริง สองภาวะทับซ้อน พระจันทร์และต้นไม้ที่วาดอย่างละเอียดอยู่ด้านหลัง ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกแห่งจินตนาการหรือฝัน ลูกศรที่แผ่ออกจากปีกนกเหมือนแสดงการเคลื่อนไหวออกไป หรือการหลุดพ้นจากบางสิ่ง แต่ในขณะเดียวกันนกกลับหัวก็อาจหมายถึง “การเดินทางในทิศทางที่ไม่คาดคิด” 🔮 การตั้งคำถามกับระบบหรือกรอบเดิม ในเชิงแนวคิด ภาพนี้อาจตั้งคำถามกับกรอบความเข้าใจโลกเดิม เช่น “ใครว่าเราต้องบินให้ถูกทิศ” หรือ “การอยู่ในโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ เราจะหาหนทางของตัวเองยังไง” เป็นงานศิลปะที่สะท้อนความรู้สึกเปราะบาง ผิดธรรมชาติ และช...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร ทำไมคนที่ตายไปถึงชอบบอกว่า “เดินทางไกล” การจากลาที่ไร้จุดหมาย หรือการเดินทางของจิตวิญญาณ? ความตายเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ที่ลึกลับและท้าทายความเข้าใจของมนุษย์มาตั้งแต่โบราณกาล เมื่อมีใครจากไป เรามักได้ยินคำกล่าวที่ว่า " เขาเดินทางไกลแล้ว " วลีนี้ไม่ใช่เพียงคำเปรียบเปรยที่อ่อนโยนแทนคำว่า " ตาย " ที่ฟังดูรุนแรงและห่างเหิน แต่ยังแฝงไว้ด้วยความหมายอันลึกซึ้งที่สะท้อนถึงความเชื่อ ปรัชญา และความรู้สึกของมนุษย์ที่มีต่อการจากลาครั้งสุดท้ายนี้ แล้วเหตุใดมนุษย์จึงเลือกใช้คำว่า " เดินทางไกล " เพื่อสื่อถึงความตาย? การสำรวจความหมายเบื้องหลังวลีนี้จะพาเราไปทำความเข้าใจถึงมุมมองที่หลากหลาย ทั้งทางโลกและทางธรรม ที่อธิบายปรากฏการณ์อันเป็นนิรันดร์นี้ การจากลาที่ไร้จุดหมายของร่างกาย ในทางโลก คำว่า " เดินทางไกล " สามารถตีความได้ในแง่ของการจากลาที่ไม่สามารถหวนกลับคืนมาได้อีกแล้ว เมื่อร่างไร้วิญญาณถูกฝังหรือเผา ผู้นั้นก็หายไปจากสายตา ไม่สามารถพูดคุย สัมผัส หรือรับรู้การมีอยู่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป การจากไปนี้จึงเปรียบได้กับการเดินทางที่ไกลแสนไกล จนไม่...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร สวัสดีครับท่านผู้ฟังที่รักในห้วงเวลา... เคยไหมครับ ที่เรานั่งมองดาวบนท้องฟ้า แล้วจินตนาการถึงผู้คนที่เคยอยู่ตรงนี้เมื่อหลายร้อยปีก่อน พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างไร เล่าขานเรื่องราวอะไรให้ลูกหลานฟัง? แล้วถ้ามองไปข้างหน้าอีกล่ะครับ... ในปี พ.ศ. 2600 อีกราวๆ เจ็ดสิบกว่าปีข้างหน้า ลูกหลานของเราในวัยหนุ่มสาว เขาจะมองย้อนกลับมาที่เราในวันนี้อย่างไรกันนะ? ผมนั่งคิดเล่นๆ ในปี พ.ศ. 2567 ที่ผมอายุ 32 เนี่ย อีกเจ็ดสิบกว่าปีข้างหน้า ผมก็คงเป็นคุณตาคุณปู่ วัยเดียวกับพ่อแม่ผมในตอนนี้... แล้วตำนานอะไรของเราในวันนี้ ที่จะไปเล่าให้ลูกหลานฟังในยุคนั้นได้บ้าง? พ่อแม่ผม ท่านมีเรื่องราวการต่อสู้ชีวิต มีหลักฐานความทรงจำ มีเรื่องเล่าที่อาจยกเป็นวีรกรรมได้เลยด้วยซ้ำ...  แต่มองกลับมาที่ยุคของเราสิครับ ส่วนใหญ่ที่เราคุยกัน อาจจะมีแต่เรื่องความยากลำบากกว่าจะได้อะไรมา หรือไม่ก็บ่นๆ ว่าทำอะไรก็ดูจะไม่สำเร็จ... นี่เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ เลยลองสำรวจรอบๆ ตัว สอบถามความคิดเห็นของคนใกล้ชิด แล้วขออนุญาต... บันทึก "ตำนาน" ฉบับปี พ.ศ. 2567 นี้ ส่งตรงถึงลูกหลานในยุค พ...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร ยังถามไถมิลืมเลือน ราตรีเหน็บหนาว เมฆาคลุ้งจรุงฟ้า สายลมพลิ้วแผ่ว จันทราฉายล้อมดวงใจ ยืนเดียวดาย ท่ามหยาดน้ำค้างพร่างพราย หวนคะนึงถึงวันวานอันเลือนราง ไม่อาจหวนคืน... สาโทกลั่นจากร้อยปี ณ เรือนนา ซ่อนกายาใต้ไอเย็นแห่งเหมันต์ แว่วเสียงแคน พัดผ่านทุ่งรวงทองพลัน ก้องกังวานถามถึงวิญญาณแห่งบรรพชน... เจ้ายอดวีรชน...ยังคงไถ่ถามอยู่ใช่ไหม? ไถ่ถามถึงความมืดมิดในจิตใจคนเมื่อครั้งก่อน ผู้ใดหนอที่อยู่ห่างไกลสุดขอบฟ้า ยังคงเฝ้าถามถึงเส้นขาวดำแห่งความดีและความชั่วในเรื่องราวเหล่านั้นอยู่บ้างไหม? ผู้คนพบพาน...แล้วก็จากลา เจ้ากับข้ายังคงเคียงข้าง ไม่เลือนหาย...จริงหรือที่เราจะลืมเลือนเรื่องราวเหล่านั้นได้สนิทใจ จากกันแสนไกล...เจ้าสุขสบายดีหรือไม่? บทกวีแห่งความทรงจำและการไถ่ถามถึงคุณธรรม ท่ามกลางความเงียบสงัดของรัตติกาล แสงจันทร์นวลผ่องสาดส่องลงมายังผืนดินที่เย็นเยียบ ไอหมอกบางเบาลอยละล่อง ราวกับวิญญาณที่กำลังเดินทาง บทกวีนำพาเราย้อนกลับไปยังห้วงแห่งความทรงจำ ที่ซึ่งเรื่องราวของอดีตยังคงก้องกังวานอยู่ในห้วงคำนึง บทความนี้จะพาผู้อ่านดำดิ่งสู่โลกแห่งความรู้สึก ผ่านถ้อยคำที่ร้อยเรียง...

เรื่อง: แตงโม สกลนคร บ้านนาในทรงจำเมื่อ 30 กว่าปี สวัสดีครับทุกคน พบกับผม แตงโม สกลนคร บทความนี้เราจะมาขุดคุ้ยเรื่องราวจากผืนดิน สู่ภูมิปัญญาที่สั่งสมมาแต่บรรพบุรุษ วันนี้ ผมจะพาทุกท่านย้อนกลับไปสัมผัสวิถีชีวิตที่ผูกพันกับธรรมชาติอย่างแนบแน่น เรื่องราวของ " วิศวกรรมหญ้าคาฉบับชาวนา " ครับ ใครที่เติบโตมากับบ้านหลังคามุงหญ้า... อาจจะคุ้นเคยกับคำว่า " เถียงนา " หรือเป็นบ้านหลังแรกในชีวิตของใครบางคน หนึ่งในนั้นคือผมเอง มีภาพความทรงจำวัยเด็กของผม มันผูกพันอยู่กับกลิ่นดิน กลิ่นฝน และกลิ่นหญ้าคา ถามว่าตอนนั้นลำบากไหม... ในความทรงจำของเด็กชายอย่างผม มันไม่ได้มีความรู้สึกขัดสนเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่คอยวางแผน จัดการทุกอย่างให้เราพอมีพอกิน มีความมั่นคงทางอาหาร ในยุคนั้นมันอาจจะไม่ได้วัดกันที่เงินในกระเป๋า แต่มันอยู่ที่ข้าวในยุ้ง ปลาในหนอง ผ่านมาสามสิบกว่าปี... ผมยังคงตั้งคำถามกับตัวเองว่า ชีวิตในอดีตกับปัจจุบัน มันแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหน ความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดคงเป็นช่วงปี 2540 ที่ร้านค้าเริ่มมีอาหารแห้งมาวางขายอย่างเช่น มาม่า ที่แสนอยากกินจนทรมาน และร้านค้ามันไม่ได้...